Όλα θα σβήσουν

Στο ποίημά της "Όλα θα σβήσουν", η Μαρία Πολυδούρη γράφει για τον έρωτα, σε φόντο ανοιξιάτικο. Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα.

"Άνοιξη! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα. Μάγια, μύρα

παντού και σαγαπώ, σε καρτερώ.

Βραδύνεις κ' υποψιάζομαι, ζηλεύω, δεν σου πήρα

όλης σου της ψυχής το θησαυρό.

---

Τα λόγια σου! Ω, τα λόγια σου, μια υπόσχεση που καίει

μια υπόσχεση που αργεί πολύ ναρθή.

Τ' ακούω παντού, δεν παύουνε. Μέσα τους κάτι κλαίει,

μέσα τους τρέμει η αγάπη σου, προτού μοιραία χαθεί.

---

Τα λόγια σου με μέθυσαν τη μέθη του θανάτου

κι' ακόμα δεν εσίγασαν. Μιλούν

και με τρελλαίνουν, με μεθούν, με φέρνουν πιο σιμά σου,

ενώ πιο ακαταμάχητα στην ύπαρξη καλούν.

---

Αγαπημένε, αν τη ζωή τη δώσω πίσω, 'πε μου,

τι θα ωφελήση, αφού δε θα σε βρω;

Δε λογαριάζω τη ζωή, μα πως μπορεί καλέ μου,

να σβήση πια η αγάπη μου; Και να μη σ' αγαπώ,

---

ενώ θάναι Άνοιξη παντού που ακούστηκε η φωνή μας

να επικαλήται τον αιώνιο έρωτα και μεις

στεφάνι να του πλέκουμε με μόνο το φιλί μας,

μέσα στο γιορτασμό λατρείας θερμής.

---

Ω, δε μου δίνει ο θάνατος καμμιά καμμιάν ελπίδα

και μου τις έσβησε η ζωή σα μια ψυχρή πνοή.

Τώρα μου μένει στου έρωτα την άγρια καταιγίδα

να ιδώ να μετρηθούν για με θάνατος και ζωή"

Mαρία Πολυδούρη